‘Ik heb van mijn hobby mijn werk gemaakt’, ‘ik heb de mooiste baan van de wereld’ en ‘ik doe alleen nog maar wat ik leuk vind’. Heb jij soms ook het gevoel dat iedereen een topbaan heeft waar ie blij van wordt … behalve jij?

Troost je, je bent niet de enige die zich afvraagt ‘of dit het nu is’. Alleen lukt het de meeste mensen niet om daar een antwoord op te vinden. En dus scanderen ze hoe tevreden ze zijn, om hun eigen gevoel van ongenoegen te sussen. Want ook hier geldt: als het zo is, hoef je het niet zo hard te roepen.

Toch is het ook niet raar. In het afgelopen jaar werd mij duidelijk hoe lastig het is om je carrière doelgericht in een andere richting te sturen. Zowel persoonlijk als beroepshalve ervoer ik de groeiende onzekerheid bij de ontworsteling aan het oude bekende, terwijl het nieuwe en onbekende nog niet is uitgekristalliseerd.

En dan heb ik het niet eens over een majeure carrièreswitch; soms helpt het al om op een andere manier te kijken naar je huidige rol. Als je maar bereid bent om juist dat te doen wat niet voor de hand ligt. Om te veranderen moet je ook iets anders gaan doen, uit je ‘comfort zone’, aan de slag. En dat is doodeng.

Maar het kan en het werkt. Dat voel ik elke dag in mijn eigen nieuwe rol en wordt nog eens haarfijn uitgelegd in het boekje ‘Working Identity’. Wat mij betreft verplichte literatuur op dit terrein en al in 2002 briljant geschreven door Herminia Ibarra, een INSEAD/Harvard professor. Ook zij laat zien dat ‘career transition’ niet over rozen gaat …en wat het oplevert als je dat aandurft!